Μνήμη του Οσίου Δομετίου του Πέρσου (7 Αυγούστου)

Ὁ ὅσιος Δομέτιος ὁ σημειοφόρος, ὁ ἐν τοῖς ὁρίοις τῆς τοῦ Φιλοθέου μονῆς ἀσκήσας, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Ο Όσιος και μάρτυρας Δομέτιος ήταν Πέρσης στην καταγωγή και έζησε στα χρόνια του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Διδάχθηκε τη διδασκαλία του ιερού Ευαγγελίου από κάποιο χριστιανό, που ονομαζόταν Άβαρος. Όταν οι άνθρωποι του σπιτιού του το έμαθαν, εξεγέρθηκαν εναντίον του και ο Δομέτιος αναγκάστηκε να τους εγκαταλείψει, αφού επιθυμούσε την απόλυτη αφοσίωση στο Σωτήρα Χριστό.

Κατέφυγε στην πόλη Νίσιβη στα βυζαντινά σύνορα, όπου φιλοξενήθηκε σε κάποιο μοναστήρι. Αναχώρησε όμως κι από εκεί, για να έλθει στη Θεοδοσιούπολη, στη μονή του Σεργίου και Βάκχου, όπου καλλιέργησε σε μεγάλο βαθμό τις αρετές και το πνευματικό περιεχόμενο του ιερού Ευαγγελίου.

Ο προϊστάμενος της Μονής, βλέποντας το ήθος, τη φιλοτιμία, τη συμπάθεια προς τον άνθρωπο και την εν γένει πνευματική ανωτερότητα του Δομετίου, θέλησε να τον εισαγάγει στην ιεροσύνη, προτείνοντάς του να χειροτονηθεί πρεσβύτερος.

Εδώ, ειρήσθω εν παρόδω, να επισημάνουμε πόσο σπουδαίο και ιερό είναι το έργο της ανάληψης του υπουργήματος της Ιερωσύνης. Χρειάζεται προετοιμασία και αρτιμέλεια της ψυχοσωματικής του υποψήφιου για την Ιερωσύνη.

Ο Δομέτιος, κινούμενος από ταπείνωση, έφυγε στα όρη ζώντας σε μια σπηλιά σε αναζήτηση του ακτίστου θαβωρίου φωτός, αντί να παραμείνει να αναλάβει διοικητικά και λειτουργικά αξιώματα.

Κάποια ημέρα περνούσε από εκεί με τη συνοδεία του ο Ιουλιανός ο Παραβάτης και διέταξε να τον σκοτώσουν με λιθοβολισμό, γιατί τον βρήκαν να προσεύχεται μαζί με τους μοναχούς μαθητές του.

«Ὅλην ἐνδυσάμενος, τὴν τοῦ Σταυροῦ πανοπλίαν, καὶ τὸν ἀδιάῤῥηκτον, θυρεὸν τῆς πίστεως περιθέμενος, φοβερὸς γέγονας, ταῖς ἀντικειμέναις, τῶν Δαιμόνων παρατάξεσιν, οὓς καὶ ἐδίωξας, μάστιγι τῇ πίστει χρησάμενος, καὶ θείαις ἐπικλήσεσι, καὶ τοὺς ὁδοιπόρους διέσωσας, βλάβης τῆς ἐκείνων, Δομέτιε θεράπον τοῦ Χριστοῦ, ὅν παῤῥησίᾳ δυσώπησον, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν». (Στιχηρόν. Ἦχος πλ. β’)

Με τη βιωτή του ο Όσιος Δομέτιος μάς διδάσκει όπως και ο Μέγας Βασίλειος πως να ανατρέπουμε την ελλειμματικότητα της υποκρισίας:

«Ο υποκριτής κρατά το μίσος στο βάθος της καρδιάς του, επιδεικνύοντας επιφανειακή αγάπη, κατά τον ίδιο τρόπο που γίνεται με τους ύφαλους, οι οποίοι καλύπτονται με λίγο νερό, αλλά γίνονται απρόοπτο δυστύχημα γι’ αυτούς που δεν φυλάγονται. Η υποκρισία είναι καρπός του φθόνου και απ’ αυτήν προκύπτουν όλα τα κακά».

Σήμερα πανηγυρίζει το βυζαντινό εκκλησάκι του αγίου Δομετίου στον ομώνυμο ακριτικό Δήμο Αγίου Δομετίου στη Λευκωσία.

Επικαλούμαστε τις πρεσβείες του Οσίου Δομετίου, όπως το Πανάγιο Πνεύμα μάς χαρίζει αγωνιστική διάθεση, ταπεινό φρόνημα, θάρρος και δύναμη, για να αντιμετωπίζουμε νηφάλια τις δυσκολίες και τους κινδύνους της καθημερινής μας ζωής, διατηρώντας τα υψηλά ιδανικά και τις ηθικές αξίες, στοιχεία τόσο απαραίτητα σε κάθε εποχή.

Του Επισκόπου Μεσαορίας Γρηγορίου